Daniel heeft me voor het leven verpest, omdat ik nu heb ervaren hoe het kán zijn.

Er zit een hees randje om die stem, die onwillekeurig een zachte rilling door mijn lijf laat gaan.

‘Ik had het verdomme niet zo ver willen laten komen, niet zo snel.’

‘Niet zeggen, Nadine,’ zegt hij zacht.
‘Niet doen. Alsjeblieft.’

‘Blijf daar staan,’ beveelt hij kalm.
‘Doe je benen uit elkaar, laat jezelf aan me zien.’